Στην όμορφη Βερλίγκα (Αύγουστος 2020)
Ρωτάμε για τις πηγές του Αχελώου.
Αν είναι για τέτοια δλειά θα πάτι στου Περιστέρ, αλλά είναι μακριά. Εκεί θα δήτι κι ένα περίεργου πράμα. Σι μια λάκκα βγαίνου γύρα - γύρα δέκα πηγές. Καθιμιά κάνει εν αυλάκι σαν φίδι. Αυτά τα δέκα φίδια χώνονται όλα μαζί σι μια χρούσπα, όπως λεν σι μια τρύπα κι χάνουντι.
Κι ένας άλλος συμπληρώνει:
Απού κειν' την τρύπα κάποτις, ένα λάιου κριάρ πάηνι μι στ' προβατίνις κι το χειμώνα γεννήθηκαν σαράντα λάια αρνιά. Την άλλη χρονιά ξαναβρήκε, τον κυνήγσαν, κι χώθκι σε κειν την τρύπα κι δεν ξαναβγήκι.
Ποιμενική ζωή, ποιμενικός θρύλος...
Απόσπασμα από το βιβλίο "Αχελώος - οδοιπορικό στον Απολλώνειο ποταμό" του Σπύρου Ζήση, Αθήνα 1993.
Πρωινό ξύπνημα στις 6.00. Η πεζοπορική παρέα της Τζούρτζιας ξεκινά για Βερλίγκα.
Θανάσης - Αλέκος - Παντελής - Βάσω - Γιάννης - Ελένη - Αλέξης - Αλεξάνδρα - 'Αγγελος - οι δύο Ελίνες & Ειρήνη.
Από το Χαλίκι συνεχίζουμε στον χωματόδρομο των 8,5χλμ (απαιτείται ψηλό αυτοκίνητο) μέχρι τα 1.600μ κοντά σε μια στάνη και από κει πεζοπορούμε για περίπου 2,5χλμ μέχρι τα 2.050μ, ακολουθώντας τα σημάδια, μέσα από βράχινες ατροπούς σμιλεμένες από τον αέρα και την βροχή.
Μετά από περίπου μιάμιση ώρα αντικρίζουμε τον κούκο που σηματοδοτεί το τέλος του μονοπατιού και χαμηλά μπροστά μας ξεπροβάλει η Βερλίγκα.
Ένα οροπέδιο πράσινο ακόμα και μέσα Αυγούστου, με τους μαιάνδρους που είχαμε δει σε τόσες και τόσες φωτογραφίες, ζωντανούς μπροστά στα μάτια μας.
Με την Τσουκαρέλα (2.295μ) ευθεία μπροστά μας και τον Μέγα Τράπο (2.240μ) στα αριστερά μας.
Με την πηγή Καρβελού και το παγωμένο νερό της να βασανίζει τις παλάμες μας.
Με κοπάδια να βόσκουν, με άλλους πεζοπόρους να ανεβαίνουν, είτε όπως εμείς αφήνοντας τα αυτοκίνητα κάπου στη μέση της διαδρομής, είτε ακολουθώντας ευλαβικά το μονοπάτι από την αρχή του στο Χαλίκι.
Με ένα πανόραμα κορυφών πίσω μας που μόνο η Πίνδος σου προσφέρει.
Με μυρωδιές και ήχους βουνού, με αετούς και γερακίνες και πεταλούδες και έντομα να πετούν γύρω μας.
'Ενα σκηνικό μαγικό που δεν αποτυπώνεται στις φωτογραφίες, το ζούμε λεπτό - λεπτό, με όλες μας τις αισθήσεις, το ρουφάμε και το αφήνουμε να μας κατακλύσει, μέχρι και το τελευταίο μας κύτταρο.
Και από δω ψηλά, στέλνουμε δυνατά το μήνυμα των ημερών
ΟΧΙ ΑΙΟΛΙΚΑ ΣΕ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΝΗΣΙΔΕΣ
πρέπει να σωθούν τα τελευταία ψήγματα ανέγγιχτης γης...
Δυο μπουκέτα και μια τελευταία ματιά καθώς η καρότσα μας αφήνει να κοιτάμε ντιβαρλίγκα απερίσπαστοι...
