Giurgia and the Greek vlachs - Fountains - by Mavrommati Vaso

1936 - Τζιουρτζιώτες στην Κακαρδίτσα 
τουν Χρήστου Στ. Λαϊάκη (Ιανουάριος 2011)

Οι εμφανιζόμενοι στην φωτογραφία είναι: 

Όρθιοι από αριστερά προς δεξιά      Καθιστοί από αριστερά προς δεξιά
1. Γιατρός  Β. Κλιάφας                       1. Δ. Οικονόμου
2. Άγνωστος *                                    2. Σ. Λαϊάκης
3. Αθ. Αλεξίου (Γκολίτσης)                3. Κ. Τσακατούρας
4. Άγνωστος *                                    4. Χρήστος Χύμας του Γιάμπολου
5. Γιατρός Δ. Κωσταντάκος   
6. Κ. Τράντος 
7. Χ. Γιαννίτσης         
8. Άγνωστος *
9. Μιχ. Καφαντάρης
10. Χ. Μαυρομμάτης (Σιαμής)           

* Παρακαλούμε όποιος γνωρίζει τα ονόματα να επικοινωνήσει με το tamos.gr για να προστεθούν.

Θεωρώ υποχρέωσή μου να δημοσιεύσω αυτές τις σπάνιες φωτογραφίες, όπου εμφανίζεται μια παρέα Τζιουρτζιωτών το καλοκαίρι του 1936 να αποφασίζει και να πραγματοποιεί μια εκδρομή στην υψηλότερη κορυφή της Πίνδου, στη δικιά μας Κακαρδίτσα, σε υψόμετρο 2.469 μ.

 

Οι φωτογραφίες, χωρίς την περιγραφή του αντικειμένου που απεικονίζουν και του χρόνου, έχουν μικρή μόνο αξία, γι’ αυτό θα κάνω μια σύντομη περιγραφή του πώς οργανώθηκε αυτή η εκδρομή, όπως μου την περιέγραψε ο πατέρας μου Στέλιος Α. Λαϊάκης.

«Ήταν η περίοδος μεταξύ της πανήγυρης του χωριού Αγ. Παρασκευής και της 15ης Αυγούστου της Παναγίας, αυτή η περίοδος είναι περίοδος χαλάρωσης στο χωριό και η αιχμή των παραθεριστών.

Ένα βράδυ που κουτσοπίναμε στο μαγαζί του Οικονόμου (Γίτση), που το είχε ο Γ. Τζήρας αυτό το καλοκαίρι, κάποιος πέταξε την ιδέα να κάνουμε μια εκδρομή στα μαντριά και από εκεί στην κορυφή της Κακαρδίτσας (υψ. 2.469 μ). Την άλλη ημέρα, αφού προγραμματίσαμε την ημερομηνία πολύ γρήγορα, έγινε γνωστό στην πλατεία και προσχωρήσανε στην ιδέα και άλλοι και έτσι συμπληρώθηκε μια παρέα περίπου 15 ατόμων. Παραγγείλαμε στο μαγαζί του Τζήρου ορισμένα τρόφιμα και κρασιά και οι γυναίκες μας μάς προμηθεύσανε ψωμιά και πίτες. Επίσης, παραγγείλαμε στους τσοπαναραίους του μαντριού Στουρνάρι να μας ετοιμάσουν δύο ψητά αρνιά και γιαούρτι για το βράδυ.

Η ημέρα της αναχώρησης έφτασε, το ξεκίνημα θα γινόταν από τον Άγ. Γεώργιο πρωί-πρωί με ή χωρίς άλογα αναλόγως της σωματικής δύναμης του καθενός. Στα άλογα είχαμε φορτώσει και τους τρουβάδες με τα τρόφιμα και κρασιά καθώς και τις κουβέρτες για ύπνο. Σιγά-σιγά και με πολλές στάσεις σε βρύσες φθάσαμε στο Στουρνάρι γύρω στις 4 το απόγευμα. Όλοι πέσαμε κάτω από τα τσαρδάκια για ξεκούραση και εν τω μεταξύ οι τσοπαναραίοι ετοιμάσανε τα αρνιά για τις σούβλες.

Το βράδυ εκείνο έγινε μεγάλο φαγοπότι, είχαν μαζευτεί και άλλοι τσοπάνηδες από τα άλλα δύο κοντινά μαντριά. Πέσαμε για ύπνο νωρίς, διότι η ανάβαση στην Κακαρδίτσα θα γινόταν την άλλη ημέρα νωρίς το πρωί, για να μη δυσκολευτούμε με τον ήλιο. 

Ξημερώματα την άλλη ημέρα ξεκινήσαμε για την ανάβαση έχοντας οδηγούς δύο συγχωριανούς τσοπάνηδες. Η ανάβαση δεν είναι πολύ δύσκολη διότι το βουνό είναι ήμερο (δεν έχει απότομες χαράδρες και γκρεμούς). Φτάσαμε στις 10 το πρωί και αφού ξεκουραστήκαμε και φωτογραφηθήκαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής ικανοποιημένοι ότι κατακτήσαμε την κορυφή της δικής μας Κακαρδίτσας στην κορυφή των δικών μας Τζουμέρκων. Φτάσαμε πίσω στο χωριό το απόγευμα της ίδιας ημέρας».

Εδώ, σαν Χ. Λαϊάκης θέλω να κάνω μια διευκρίνιση. Τα Τζουμέρκα χωρίζονται σε ανατολικά και δυτικά και ανήκουν αντίστοιχα σε Ήπειρο και Θεσσαλία, οπότε τα Τζουμέρκα δεν πρέπει να θεωρούνται αποκλειστικά σήμα κατατεθέν για τους Ηπειρώτες.

Μπούνε εάρνε
Τάκης